Το περιβόλι με τις ελιές

      «Τα  παραμύθια της κυρά – Φωτεινής »

Το περιβόλι με τις Ελιές

Μία φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια γλυκιά γιαγιά στο πιο μικρό  χωριό του Πηλίου… Την φώναζαν κυρά – Φωτεινή και ήταν πάντα γλυκιά, με μια καλή κουβέντα για όλους… Λάτρευε να προσφέρει γλυκίσματα στους περαστικούς, να μιλάει με όλους. Κάθε πρωί μαζί με τον άντρα της τον Κίμωνα, πηγαίνανε στα χωράφια τους και κάνανε ένα σωρό δουλειές.

Ένα άγουρο πρωινό, αποφάσισαν πως έπρεπε να πάνε στο περιβόλι τους να κλαδέψουν τις ελιές, γιατί το χειμώνας θα έσπαγε τα κλαδιά τους και τα δέντρα θα πέθαιναν από το κρύο..Πήραν λοιπόν το άσπρο αμαξάκι τους και ξεκίνησαν για τη θάλασσα. Βλέπετε, το περιβόλι της κυρά – Φωτεινής ήταν δίπλα στη θάλασσα και μάλιστα μπροστά από αυτό περνούσε ένα ποτάμι.

Όταν έφτασαν λοιπόν εκεί, είδαν με έκπληξη το ποτάμι να έχει φουσκώσει τόσο πολύ, που το νερό άγγιζε τις ρίζες από τις πρώτες ελιές.

-      Πω πω νερό!!! Πώς θα περάσουμε τώρα μπάρμπα – Κίμων το ποτάμι, μου λες;

-      Μη φοβάσαι κυρά – Φωτεινή, είπε ο παππούς, κι έχω ένα σχέδιο!

Ο μπάρμπα – Κίμωνας, βλέπετε, εκτός από καλός γεωργός ήταν και πολύ καλός ξυλουργός. Πάντα λοιπόν είχε στο αυτοκίνητό του όλα του τα εργαλεία. Έτσι, πήρε το τρουβά με τα εργαλεία του κι άρχισε να ανεβαίνει τη πλαγιά.

-      Κίμων που πάς;; φώναζε και ξαναφώναζε η κυρά – Φωτεινή.

-      Θα πέσεις και θα γκρεμοτσακιστείς.

Αλλά αυτός ούτε που άκουγε…

-      Μη φοβάσαι Φώτο μου, έτσι τη φώναζε, έχω ένα σχέδιο.

Όταν λοιπόν έφτασε στη κορυφή της πλαγιάς, άρχισε να κόβει ξύλα και κλαδιά και να τα πετάει στο έδαφος. Όταν πια είχε μαζευτεί ολόκληρος σωρός, αποφάσισε να κατέβει.

-      Μα τι θα τα κάνουμε όλα αυτά μου λες; Εδώ έχουμε πρόβλημα, δε μπορούμε να περάσουμε το ποτάμι κι εσύ πας και κόβεις ξύλα για το τζάκι;

-      Δεν είναι για το τζάκι Φώτο μου! Θα φτιάξω ένα γεφυράκι για να περάσουμε !

Κι έτσι ο μπάρμπα – Κίμων άρχισε να ρίχνει τα ξύλα στο ποτάμι, αφού πρώτα τα έδενε με σκοινιά τα ένα με το άλλο . Στη συνέχεια έριχνε και κλαδιά για να γίνει λέει πιο στέρεο. Όταν λοιπόν τελείωσε, πράγματι είχε σχηματιστεί ένα γεφυράκι.

-      Μπράβο βρε Κίμωνα! Σε παραδέχομαι! Είπε η κυρά – Φωτεινή.

-      Για σένα το ‘φτιαξα κυρά μου, για να περάσεις δίχως να βραχείς… είπε ο μπάρμπα – Κίμων.

Κι έτσι τα δύο γεροντάκια πέρασαν το ποτάμι, πήγαν στο περιβόλι τους κι έκαναν τις δουλειές τους.

Κι ας πέρασαν από τότε, χρόνια πολλά, το γεφυράκι παραμένει εκεί ακούνητο…Κι όποιος περνάει θυμάται τους δύο γέρους, που  με την αγάπη τους έχτιζαν γέφυρες και γκρέμιζαν παλάτια.

Γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, δεν είναι ούτε τα χρήματα, ούτε η δόξα… Είναι μόνο η αληθινή αγάπη!

Καληνύχτα παιδάκια!