Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2015

Παραμύθια από ένα σπάνιο κορίτσι...

Ακολουθεί μια ιστορία γραμμένη από ένα σπάνιο κορίτσι, τη Μαρία. Η Μαρία είναι νηπιαγωγός, πάσχει από δυσλεξία καθώς κι από  ένα κινητικό πρόβλημα. Παρόλα αυτά, πρόκειται για μια κοπέλα που αν και έχει κάνει 10 επεμβάσεις στα πόδια, είναι σήμερα 26 χρονών, σπούδασε, κάνει μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή, αρραβωνιάστηκε με ένα εξαιρετικό παιδί και κάνει όνειρα για την κάθε μέρα! Πρόκειται για έναν άνθρωπο που προσωπικά θεωρώ τιμή να είναι φίλη μου κι εύχομαι κάποτε να καταφέρω να έχω έστω λίγη από όλη αυτή τη δύναμη ψυχής που κρύβει μέσα της...

Παρακάτω ακολουθούν δυο μικρές ιστορίες γραμμένες από την ίδια..

                                                   
                                                  Η ΕΛΠΙΔΑ 

Μια φορά  καιρό σε μια μικρή γειτονία ζούσε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν ελπίδα. Η ελπίδα ήταν μια ψηλή  και όμορφη κοπέλα με δυο καταγάλανα μάτια και ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.  Η ελπίδα ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι μαζί με την γιαγιά της και τον παππού της και το σκυλάκι της το ρούντι.
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που ελπίδα θα πήγαινε στην πρώτη δημοτικού. Σηκώθηκε το πρωί πρώτη από όλους και αφού έπαιξε λίγο με το σκυλάκι της ετοιμάστηκε και κατέβηκε στην κουζίνα να πιει το γάλα που της είχε ετοιμάσει η γιαγιά της .Στη συνέχεια όλα χαρά αφού χτένισε τα μακριά μαλλιά της και έκανε δυο τεράστιους φιόγκους φόρεσε την τσάντα της και έπιασε το χέρι της γιαγιάς κι ξεκίνησαν για το σχολειό. Όταν έφτασαν στο σχολειό η Ελπίδα έμεινε να το κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα…
-“Γιαγιά κοιτά τη μεγάλο σχολείο”,  είπε το κοριτσάκι.

-“ Ναι παιδί μου, εδώ θα μάθεις πολλά καινούρια πράγματα που κάποτε θα σε βοηθήσουν να γίνεις  ένας σπουδαίος άνθρωπος”  είπε η γιαγιά και της χάιδεψε το κεφαλάκι. 


Ο Πέτρος και ο Άρης

Ήταν κάποτε μια γειτονιά, στην οποία ζούσαν δυο παιδιά, ο Πέτρος και Άρη. Ζούσαν όμως μακριά και δεν πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, ούτε έκαναν παρέα. Παρ' όλα αυτά κάθε μεσημέρι που γύριζαν απ' το σχολείο έβλεπαν ο ένας τον άλλο από το απέναντι πεζοδρόμιο. Σιγά σιγά, άρχισαν να χαιρετιούνται και να χαμογελούν ο ένας στον άλλο. Τα δυο παιδιά περίμεναν με αγωνία να σχολάσουν για να συναντηθούν κι όταν ο ένας απ' τους δυο δεν πήγαινε σχολείο ο άλλος λυπόταν που δεν τον είχε δει.
              Mια ανοιξιάτικη μέρα ο Πέτρος όταν είδε τον φίλο του χαμογέλασε και μόλις τον προσπέρασε του ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Γύρισε τότε γρήγορα το κεφάλι του και φώναξε από μακριά «Πώς σε λένε; Εμένα με λένε Πέτρο!». Ο Άρης όμως δεν αντέδρασε, ούτε γύρισε να τον κοιτάξει και συνέχισε να περπατάει. Όταν λοιπόν γύρισε σπίτι έτρεξε στην αγκαλιά της μαμάς του και της είπε όλο παράπονο «Μαμά, μίλησα σε εκείνο το παιδάκι που συναντούσα κάθε μέρα κι εκείνο δεν  μου μίλησε. Γιατί;» και η μαμά συμβούλεψε τον Πέτρο να πάει την επόμενη μέρα να του μιλήσει από κοντά και να τον ρωτήσει γιατί δεν του μίλησε.                        
           Έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα ο Πέτρος μόλις αντίκρισε το φίλο του πέρασε το δρόμο απέναντι για τον συναντήσει. Στάθηκε μπροστά του και τον ρώτησε ξανά πώς τον λένε. Ο Άρης σταμάτησε, τον κοίταξε σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγε και έμεινε σιωπηλός. Ο Πέτρος είπε όλο απορία «Γιατί δε μου μιλάς; Νόμιζα ότι με συμπαθείς.» Ο Άρης τότε του χαμογέλασε, του έκανε νόημα να περιμένει, άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε από μέσα πολλές καρτέλες με σχέδια. Σε μία από αυτές ήταν γραμμένο το όνομα του. Έδειξε την καρτέλα και μετά τον εαυτό του. Ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο Άρης δεν μπορούσε να μιλήσει και τον ρώτησε γιατί, όμως εκείνος πάλι δεν απάντησε. «Τι συμβαίνει;», σκέφτηκε ο Πέτρος «Εντάξει να μη μιλάει, μπορεί να είναι κρυωμένος, αλλά ούτε να ακούει τι του λέω. Κι αυτές οι κάρτες, τι είναι;». Τότε ο Άρης, είδε την απορία στο πρόσωπο του Πέτρου και του έδειξε τις κάρτες του λέγοντάς του με αυτό τον τρόπο πως δεν μπορεί να τον ακούσει, αλλά αν μιλάει πιο αργά, μπορεί να διαβάσει τα χείλια του. Κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία του Πέτρου και του Άρη.
           Ο Πέτρος όταν πήγε στο σχολείο διηγήθηκε στη δασκάλα και τους συμμαθητές του για τον καινούριο του φίλο. Ο Άρης πήρε μαζί του το φίλο του στο σχολείο και ο Πέτρος έμαθε από τη δασκάλα του Άρη πώς να χρησιμοποιεί τις καρτέλες του και να μιλάει μαζί του. Ήταν πολύ περήφανος και χαρούμενος για τον καινούριο του φίλο. Μετά από λίγο καιρό έμαθαν να μιλούν με τα χέρια, τη γλώσσα που ονομάζεται νοηματική, και μπορούσαν να λένε όλα τους τα μυστικά. Ο Πέτρος ήταν ενθουσιασμένος που κανείς άλλος εκτός από τον Άρη δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν μεταξύ τους. Με τα χρόνια οι δυο φίλοι έγιναν αχώριστοι και αντί οι διαφορές τους να τους χωρίζουν, τους ένωναν κάθε μέρα και περισσότερο.

2 σχόλια:

  1. ΜΑΚΑΡΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑ !
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ , ΛΑΜΠΡΙΝΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι γλυκια ευχή...ίσως και να υπάρχει τελικά και να μην αναφέρεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Να παίξω λίγο ακόμα μαμά;

  Πριν 30 χρόνια ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (1991) διακήρυξε το παιχνίδι ως «καθολικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα της παιδικής ηλικίας», η ...